Ιππολύτη μου, αμαζόνα γλυκιά, μια "καρδιακή" στιγμή, με την αγάπη μου: ΜΠΟΡΕΙ ...Μπορεί και να ήταν δική μου αφιέρωση, τα φύλλα, το υγρό φιλί, οι μέρες που δεν μας ένωσαν, η αφή που δεν μας καταδέχτηκε... Λέω, μπορεί, μα κάπου το δίκιο μου δεν το σφράγισε η πανσέληνος, δεν το διαπίστωσα στο βέλος του Τοξότη... "-Είσαι μακριά από την αγάπη, αντήχησε το μικρό, στεγνό κογχύλι, είσαι αδύναμη να τρέξεις ενάντια στο βοριά, να γράψεις στους ήχους της ταπεινής φλογέρας τις μνήμες σου και να κλάψουν τα συνεσταλμένα αηδόνια... Έχει πολλές πτυχές η καρδιά μα εσύ τις εξαντλείς φυλλομετρώντας λευκές σελίδες, γράφοντας και σχίζοντας, γράφοντας και δακρύζοντας... Η δύναμή σου είναι εκεί, στην παρθένα λέξη που αναζητά το αίμα σου... κι εσύ, δοκιμάζεις, γεύση ζεστή, απείραχτη, ενθαρρύνοντας τα καναρίνια να ολοκληρώσουν τις κοφτές συλλαβές και να νιώσεις ότι κι εσύ κάτι κατάφερες!..."
Αγαπημένη, πες μου που να ταχυδρομήσω το λαλίστατο κογχύλι που δεν τέλειωσε τα μυστικά που μούκλεψε...
"...και συ δοκιμάζεις γεύση ζεστή, απείραχτη ενθαρρύνοντας τα καναρίνια να ολοκληρώσουν τις κοφτές συλλαβές και να νιώσεις ότι κι εσύ κάτι κατάφερες."
Το κοχύλι σου...λαλίστατο όπως λες...μα ουσιαστικό και αληθινό!!!
Μπράβο Γιώτα μου,υπέροχο. ΤΗ διευθυνση θα στην γραψω στο μαιλ. Θα περιμένω με ανυπομονησία μες την καρδιά του χειμώνα (γιατί εδώ είμαστε κιόλας στην αρχή του χειμώνα) το θαλασσινό σου δώρο.
Φίλε μου εκλεκτέ... πόσο χάρηκα που βρήκα κλαδάκι σημύδων στον κήπο μου!!!
Θυμάμαι την τρυφερή σου αγωνία για την μεγάλη αλλαγή της ζωής μου... Αλλά θέλω να σου πω πως όλα πήγαν καλύτερα και από τα όνειρά μας... Σας φιλώ όλους και τεράστια αγκαλιά ζεστή...καταλυτική...
Ξέχασα να πω Μαριάνθη μου κάτι για τις εικόνες που είπες. Η πρώτη είναι από τις αγαπημένες μου και ειναι του Ονειροβάτη. Εχει και δυο blogs τον Σκοινοβάτη και τον Ονειροβάτη. Ο Ονειροβάτης είναι μόνο με φωτογραφίες.Είναι όλες μία και μία. Θα σου αρέσουν πολύ.Κάνε μια βόλτα από εκεί.Μπες από το δικό μου,τον έχω στος φίλους. Πολλά φιλιά.
Στο περπάτημα, στα βήματα όλο και κάποιο πορτοκαλί φυλλαράκι βρίσκετε στο πεζοδρόμιο..... Δεν το προσέχει όμως κανείς.. όλοι αδιάφορα το πατάνε και συνεχίζουν βιαστικά τον δρόμο τους... Τα δέντρα πια στέκουν γυμνά ανάμεσα στη τζιμεντένια φυλακή τους... Μα κι αυτά πάλι κανείς δεν τα προσέχει...κι αυτά όλοι αδιάφορα τα προσπερνούν.... Ο ήλιος κι ας είναιακόμα εδώ αποτελεί μονάχα σκόρπιες ακτίνες ζεστασιάς από ένα καλοκαίρι που πέρασε πια για πάντα... Στα μαγαζιά λαμποκοπύν φωτάκια, αγγέλοι, Αγιοι Βασίληδες, μπάλες έτοιμες να κρεμαστούν στο στητό το δέντρο..... Κι όλοι μικροί και μεγάλοι κολλάν τις μύτες τους στα τζάμια και θαυμάζουν όλα αυτά που δεν παιρνούν απαρατήρητα.... Όλοι βγαίνουν στους δρόμους και ύστερα γυρίζουν σπίτια τους φορτωμένοι με σακούλες γεμάτες από πράγματα που θα πεταχτούν μόλις τελειώσουν οι γιορτές.... Άκομα και τα μπαλκόνια άρχισαν να στολίζονται... Περπατώ στο δρόμο κι από παντού λάμπουν τα φωτα... Κι όμως εγώ δεν νιώθω τα Χριστούγεννα... Δεκέμβρης ακόμα δεν πάτησε... Κι όμως όλοι βιάζονται να στολίσουν, να ψωνίσουν... Και που πήγαν τα Χριστούγεννα.. Τα πραγματικά Χριστούγεννα.. Αυτά που ναι μες την αγάπη και τη ζεστασιά.... Περπατώ και νιώθω τη καρδιά μου να βαραίνει σκεφτόμενει το που κατάληξε ο κόσμος.... Που γίναμε υλιστες και εγωιστές.. Και που ξεχάσαμε τα αληθινά Χριτούγεννα...
Κάπως έτσι, γεμάτος κίτρινα φύλλα, λαμπερά φώτα και λίγη μελανχολία, περνάει ο φετινός Νοέμβρης........
Aγπημένη μου μαθήτρια, πάντα θα είσαι μαθήτριά μου μαζί με πολλά άλλα που γίνεσαι όσο περνά ο καιρός... Βασούλα μου,μια ταπεινή συμβουλή;γνώμη; Ψάξε μέσα σου μια ζεστή γωνιά για να φωλιάσει την αγάπη ξεκινώντας από τους ανθρώπους γύρω σου,που πολλές φορές θεωρούμε δεδομένη την αγάπη τους και την δική μας προς αυτούς και δεν την εκφράζουμε. Αν το καταφέρεις θα έχεις κάνει το πρώτο μικρό βήμα για να φέρεις τα Χριστούγεννα λίγο πιο κοντά. Σε φιλώ γλυκά.Μου λείπεις.
Η πραγματικότητα του παραμυθιού λοιπόν... Αν και το άσμα φίλε μου Φευ-γάτε λέει... ...εγώ τρελαίνομαι το παραμύθι σου και να 'μαι και να φαίνομαι...
Η πραγματικότητα πάντως του Νοέμβρη είναι ότι είναι σποριάς... και μιας και φεύγεις...φευ-γάτε μου (το "φευ" έχει καμιά σχέση με το αλίμονο των αρχαίων;)(ρωτάω απλώς...) μια και είσαι λοιπόν υπό-φυγος!!! κοίτα να ρίχνεις καλά πίσω σου τους σπόρους του κοντού-ρεβυθούλη...(ρεβύθια έριχνε αλήθεια;;;) για να μην σε χάσουμε... για να μην χαθείς... όταν με το καλό θα θέλεις να βρεθείς...
Μέσα στις θαλασσινές σπηλιές υπάρχει μια δίψα υπάρχει μια αγάπη υπάρχει μια έκσταση, όλα σκληρά σαν τα κοχύλια μπορείς να τα κρατήσις στην παλάμη σου.
Μέσα στις θαλασσινές σπηλιές μέρες ολόκληρες σε κοίταζα στα μάτια και δε σε γνώριζα μήτε με γνώριζες. ΣΕΦΕΡΗΣ
Μη σπαταλάς την πνοή που σου χάρισε τούτη η ανάσα. ΣΕΦΕΡΗΣ
Έχει τόσα μυστικά τούτο το κορμί τόσα τούτη η ψυχή κι η υπομονή μεγάλη με ελπίδα ταύτισης στιγμιαίας ευτυχίας κτήμα μας δικαιωματικά... ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΟΥΑΤΖΗΣ
Άγραφων στίχων βρίσκω μισάνοιχτη την πόρτα. Σπρώχνω ελαφρά το τρίξιμο να μπω κι από το βάθος βάθος μου απαντά μια αγριοφωνάρα πως έχουνε γραφτεί. ΔΗΜΟΥΛΑ
Με την αγάπη, λειτουργώ το αδιέξοδο. Δεν έχω άλλο εξέχον κερί... ΣΩΚΡΑΤΗΣ ΞΕΝΟΣ
Τρέχουν αμπέλια τα μάτια σου μέθη μεσημεριού βαριά ανάσα σπαθίζουν οι τρυγητές κοκκινόχωμα σώμα γυμνή κληματόβεργα ξινόμαυρο χείλι η αγάπη γεννάει στις φυλλωσιές άγουρα μήλα όπως εκείνο που δάγκωσες και τ'άφησες μισό
δεν έχω χέρια απαλά να σε κρατήσω να μη σπάσεις ψυχή δεν έχω να σου ζεστάνω στο τσουκάλι μόνο δυο καρφιά ένα για σένα ένα για μένα να κρεμάσουμε ψηλά τα καλοκαίρια μας να μην τα φτάνουν οι χειμώνες ΚΩΣΤΑΣ ΜΠΡΑΒΑΚΗΣ
Για να είσαι μεγάλος,να είσαι ολόκληρος:τίποτα Από τον εαυτό σου μην υπερβάλλεις ή αποκλείεις. Να είσαι ολόκληρος εσύ σε κάθε πράγμα.Βάλε τον εαυτό σου Στο μικρότερο πράγμα που κάνεις. Έτσι και η σελήνη ολόκληρη σε κάθε λίμνη λάμπει Και λάμπει,γιατί ζει ψηλά. FERNANDO PESSOA
13 σχόλια:
...και στις λέξεις ενός ποιήματος διαβάζω την ψυχή μου Ιππολύτη. Για άλλη μια φορά έγαψες και με τους στίχους αλλά και τις εικόνες. Χαιρετισμούς.
Κράτα αρχική ετούτη τη φωνή
Καλό σου βράδυ Ιπ!
Καλή δύναμη!
την αγάπη μου
Ιππολύτη μου, αμαζόνα γλυκιά,
μια "καρδιακή" στιγμή, με την αγάπη μου:
ΜΠΟΡΕΙ
...Μπορεί και να ήταν δική μου
αφιέρωση, τα φύλλα,
το υγρό φιλί,
οι μέρες που δεν μας ένωσαν,
η αφή που δεν μας καταδέχτηκε...
Λέω, μπορεί, μα κάπου το δίκιο μου δεν το σφράγισε η πανσέληνος,
δεν το διαπίστωσα στο βέλος
του Τοξότη...
"-Είσαι μακριά από την αγάπη, αντήχησε το μικρό, στεγνό κογχύλι, είσαι αδύναμη να τρέξεις ενάντια στο βοριά, να γράψεις στους ήχους της ταπεινής φλογέρας τις μνήμες σου και να κλάψουν
τα συνεσταλμένα αηδόνια...
Έχει πολλές πτυχές η καρδιά
μα εσύ τις εξαντλείς φυλλομετρώντας λευκές σελίδες, γράφοντας και σχίζοντας, γράφοντας και δακρύζοντας...
Η δύναμή σου είναι εκεί,
στην παρθένα λέξη που αναζητά
το αίμα σου... κι εσύ, δοκιμάζεις, γεύση ζεστή, απείραχτη, ενθαρρύνοντας τα καναρίνια να ολοκληρώσουν τις κοφτές συλλαβές και να νιώσεις ότι κι εσύ κάτι κατάφερες!..."
Αγαπημένη,
πες μου που να ταχυδρομήσω
το λαλίστατο κογχύλι
που δεν τέλειωσε τα μυστικά
που μούκλεψε...
Ναείσαι πάντα καλά,
Υιώτα
ΝΥ
"...και συ δοκιμάζεις γεύση ζεστή, απείραχτη ενθαρρύνοντας τα καναρίνια να ολοκληρώσουν τις κοφτές συλλαβές και να νιώσεις ότι κι εσύ κάτι κατάφερες."
Το κοχύλι σου...λαλίστατο όπως λες...μα ουσιαστικό και αληθινό!!!
Μπράβο Γιώτα μου,υπέροχο.
ΤΗ διευθυνση θα στην γραψω στο μαιλ.
Θα περιμένω με ανυπομονησία μες την καρδιά του χειμώνα (γιατί εδώ είμαστε κιόλας στην αρχή του χειμώνα)
το θαλασσινό σου δώρο.
Σε φιλώ γλυκά.
Καλημέρα καλή μου Μαριάνθη.
Χαίρομαι που σε αγγίζουν με κάποιο τρόπο τα γυμνάσματά μου...
Στέλνω μεγάλη ζεστή αγκαλιά...
Φίλε μου εκλεκτέ...
πόσο χάρηκα που βρήκα κλαδάκι σημύδων στον κήπο μου!!!
Θυμάμαι την τρυφερή σου αγωνία για την μεγάλη αλλαγή της ζωής μου...
Αλλά θέλω να σου πω πως όλα πήγαν καλύτερα και από τα όνειρά μας...
Σας φιλώ όλους και τεράστια αγκαλιά ζεστή...καταλυτική...
Ξέχασα να πω Μαριάνθη μου κάτι για τις εικόνες που είπες.
Η πρώτη είναι από τις αγαπημένες μου και ειναι του Ονειροβάτη.
Εχει και δυο blogs τον Σκοινοβάτη και τον Ονειροβάτη.
Ο Ονειροβάτης είναι μόνο με φωτογραφίες.Είναι όλες μία και μία.
Θα σου αρέσουν πολύ.Κάνε μια βόλτα από εκεί.Μπες από το δικό μου,τον έχω στος φίλους.
Πολλά φιλιά.
Στο περπάτημα, στα βήματα όλο και κάποιο πορτοκαλί φυλλαράκι βρίσκετε στο πεζοδρόμιο.....
Δεν το προσέχει όμως κανείς.. όλοι αδιάφορα το πατάνε και συνεχίζουν βιαστικά τον δρόμο τους...
Τα δέντρα πια στέκουν γυμνά ανάμεσα στη τζιμεντένια φυλακή τους...
Μα κι αυτά πάλι κανείς δεν τα προσέχει...κι αυτά όλοι αδιάφορα τα προσπερνούν....
Ο ήλιος κι ας είναιακόμα εδώ αποτελεί μονάχα σκόρπιες ακτίνες ζεστασιάς από ένα καλοκαίρι που πέρασε πια για πάντα...
Στα μαγαζιά λαμποκοπύν φωτάκια, αγγέλοι, Αγιοι Βασίληδες, μπάλες έτοιμες να κρεμαστούν στο στητό το δέντρο.....
Κι όλοι μικροί και μεγάλοι κολλάν τις μύτες τους στα τζάμια και θαυμάζουν όλα αυτά που δεν παιρνούν απαρατήρητα....
Όλοι βγαίνουν στους δρόμους και ύστερα γυρίζουν σπίτια τους φορτωμένοι με σακούλες γεμάτες από πράγματα που θα πεταχτούν μόλις τελειώσουν οι γιορτές....
Άκομα και τα μπαλκόνια άρχισαν να στολίζονται...
Περπατώ στο δρόμο κι από παντού λάμπουν τα φωτα...
Κι όμως εγώ δεν νιώθω τα Χριστούγεννα...
Δεκέμβρης ακόμα δεν πάτησε...
Κι όμως όλοι βιάζονται να στολίσουν, να ψωνίσουν...
Και που πήγαν τα Χριστούγεννα..
Τα πραγματικά Χριστούγεννα..
Αυτά που ναι μες την αγάπη και τη ζεστασιά....
Περπατώ και νιώθω τη καρδιά μου να βαραίνει σκεφτόμενει το που κατάληξε ο κόσμος....
Που γίναμε υλιστες και εγωιστές..
Και που ξεχάσαμε τα αληθινά Χριτούγεννα...
Κάπως έτσι, γεμάτος κίτρινα φύλλα, λαμπερά φώτα και λίγη μελανχολία, περνάει ο φετινός Νοέμβρης........
Βασούλα...
Από το παραμύθι της πραγματικότητας προτιμώ την πραγματικότητα του παραμυθιού. Μη ξεχνάς ο Νοέμβρης είναι σποριάς δρομολογεί καταστάσεις.Φευ-γάτος
Aγπημένη μου μαθήτρια,
πάντα θα είσαι μαθήτριά μου
μαζί με πολλά άλλα που γίνεσαι όσο περνά ο καιρός...
Βασούλα μου,μια ταπεινή συμβουλή;γνώμη;
Ψάξε μέσα σου μια ζεστή γωνιά για να φωλιάσει την αγάπη ξεκινώντας
από τους ανθρώπους γύρω σου,που πολλές φορές θεωρούμε δεδομένη την αγάπη τους και την δική μας προς αυτούς και δεν την εκφράζουμε.
Αν το καταφέρεις θα έχεις κάνει το πρώτο μικρό βήμα για να φέρεις τα Χριστούγεννα λίγο πιο κοντά.
Σε φιλώ γλυκά.Μου λείπεις.
Η πραγματικότητα του παραμυθιού λοιπόν...
Αν και το άσμα φίλε μου Φευ-γάτε
λέει...
...εγώ τρελαίνομαι το παραμύθι σου
και να 'μαι και να φαίνομαι...
Η πραγματικότητα πάντως του Νοέμβρη
είναι ότι είναι σποριάς...
και μιας και φεύγεις...φευ-γάτε μου
(το "φευ" έχει καμιά σχέση με το αλίμονο των αρχαίων;)(ρωτάω απλώς...)
μια και είσαι λοιπόν υπό-φυγος!!!
κοίτα να ρίχνεις καλά πίσω σου τους σπόρους του κοντού-ρεβυθούλη...(ρεβύθια έριχνε αλήθεια;;;)
για να μην σε χάσουμε...
για να μην χαθείς...
όταν με το καλό θα θέλεις να βρεθείς...
Ευτυχώς που πιστεύεις ακόμα στα παραμύθια. Τα προτιμώ κι εγώ απ' την πεζή πραγματικότητα και τον κυνισμό που μας περιβάλλει.
Το λάτρεψα.
Καλημέρα Ιππολύτη.
Kαλημέρα καλή μου.
Χαίρομαι που υπάρχουν ευτυχώς κ άλλοι...παραμυθάδες!!!
Να είσαι πάντα καλά.
Καλημέρα.
Δημοσίευση σχολίου